De geschiedenis van het Groninger dorp Godlinze gaat terug tot de eerste eeuw voor Christus, toen de eerste bewoners zich hier vestigden op een kwelderwal langs de oostelijke oever van het bekken van de rivier de Fivel. Godlinze is één van de weinige wierden in Groningen die nog bijna helemaal intact is en niet deels commercieel is afgegraven.

Ten zuidwesten van de dorpswierde van Godlinze waren in 1828 al skeletresten en potscherven gevonden. In 1919 werden tijdens de aanleg van een riolering vlakbij de vindplaats opnieuw vondsten gedaan. Ditmaal ging het om een vroegmiddeleeuws grafveld dat lag op een afzonderlijke, voor dat doel aangelegde hoogte.

Archeoloog Albert Egges van Giffen kon er in 1919 met de steun van de Vereniging voor Terpenonderzoek twee weken graven. Hij vond in die korte tijd maar liefst 74 skeletgraven en 35 crematiegraven. Op basis van de dateringen van de aardewerken potten die als urn waren gebruikt, stamt het grafveld uit de zevende en achtste eeuw.

De in Godlinze gevonden urnen zijn deels lokaal handgemaakt en deels geïmporteerd uit het Duitse Eifelgebied. Gelegen nabij een belangrijk verbindingspunt tussen Maas en Rijn was het Eifelgebied in de middeleeuwen één van de belangrijkste productiecentra van aardewerk. De handgevormde keramische producten staan bekend als ‘Hessens-Schortensaardewerk’ omdat het sterk lijkt op aardewerk dat het eerst beschreven is bij vondsten in grafveld van het Oostfriese dorp Schortens en in de dorpswierde Hessens, bij Wilhelmshaven.

Met de Franken kwam ook het christendom naar Noord-Nederland. Vanaf de negende eeuw werden de doden dan ook niet meer op het heidense grafveld begraven. Waar de Godlinzers hun doden in de negende en tiende eeuw begroeven is niet bekend, maar vermoedelijk gebeurde dat rond een houten kerk of kapel in het dorp.

Tekst: Albert Buursma, deels gebaseerd op een interview met Egge Knol door Mathijs Deen