Anders dan de kerkdorpen in de omgeving ligt Westerwijtwerd niet op, maar naast de wierde (Widuvurd) waaraan het zijn naam ontleent. Na de afgraving in 1880 herinneren alleen de verkaveling en de rondweg nog aan het bestaan van de wierde.

Zowel de kerk als de toren zijn gebouwd in het midden van de dertiende eeuw. Aan deze bouwtijd herinneren alleen nog een klein rondboogvenster met kraalprofiel aan de noordkant en een spitsboogfries onder de dakrand.

In het interieur zijn twee van de drie koepelgewelven bewaard gebleven, met de oorspronkelijke afwerking in de vorm van geschilderde baksteenpatronen. Een variëteit aan visgraat-, vlecht- en keperverbanden met een afwisseling van roodbruine en donkerbruine tinten.
Op de noordwand van de middelste travee is een nogal primitief ogende schildering van twee duellerende figuren te zien die waarschijnlijk uit midden 14e eeuw dateert. Beiden dragen een schobbejak (een soort harnas) en zijn bewapend, de linker met een soort lans en de rechter met een zwaard. Achter de linker figuur is een hondachtig wezen voorgesteld, terwijl achter de rechter de kop van een draak te zien is. De linker figuur lijkt net met zijn schild een aanval van de rechter te hebben afgeslagen. Opvallend is de haardracht van beide figuren, in de vorm van een kuif op het voorhoofd. Alleen adellijke krijgers mochten het haar op deze manier dragen, waarmee zo’n kuif een statussymbool en tegelijk een teken van onafhankelijkheid was. Het tafereel van de twee kampvechters past in de vetemaatschappij van de middeleeuwse Ommelanden. Gewoonlijk werden geschillen tussen edelen door middel van dergelijke duels opgelost. Het ligt voor de hand de scène te interpreteren als een beeld van het godsoordeel: de winnaar van het duel kon alleen winnen met Gods steun, zo was de gedachte, waarmee hij het recht aan zijn kant had. In algemene zin verbeeldt het duel dus de strijd tussen goed en kwaad.