Heren, het is tijd om te scheren! Het hoofd achterover, comfortabel steunend op de nekrol, een witte doek om de nek geknoopt, het geluid van het mes dat wordt aangezet op de leren riem, het met de scheerkwast gemaakte schuim wordt op het gezicht aangebracht en dan gaan de vaardige handen zwierig met het mes over de kin en wangen.

Vervolgens wordt de man ‘bij de neus genomen’, om de bovenlip stoppelvrij te maken. Het mes is vlijmscherp, maar er komt geen krasje op de huid, en vloeit geen druppel bloed. En mocht er onverhoopt toch een wondje komen, dan is er nog het beproefde bloedstelpende aluin! De geurige, verfrissende en ontsmettende finishing touch komt uit een sierlijke fles met ballonspuit.

Dames, het is tijd voor een nieuw kapsel! Lang, kort, steil, de haarmode is altijd grillig geweest. Of toch liever een ‘permanent wave’, revolutionair in de jaren dertig? Want onduleren, ‘haargolven’ is zo jaren twintig… Het ziet er uit als een set martelwerktuigen, de eerste elektrische toestellen die de mooie krullen van de permanent wave maken, maar de dames stapten graag in de kappersstoel om hun haren naar de laatste mode te laten kappen.

Het is altijd gezellig in de kapperszaak. Ook op zaterdagavond, als de kapper het niet zo nauw neemt met de openingsuren. Als man wil je natuurlijk netjes geschoren naar de kerk. En de borrel die de kapper af en toe schenkt is ook best lekker…

Duizenden Tolberters zijn geknipt, gekapt en geschoren aan dit fraaie kappersmeubel met spiegels, gezeten op de grote, met leer beklede stoelen. De kaptafel heeft allerlei haarstijlen meegemaakt, de messen, kwasten, scharen en flesjes zijn stille getuigen van honderd jaar kapperswerk. En het is net of de laatste kapper dadelijk terug komt om de schaar weer op te pakken en te roepen ‘volgende klant!’, want aan de spiegel hangt een handgeschreven kaartje: ‘Ben zo terug’.