Deze Groninger schaats is zeer zeldzaam omdat ze slechts in kleine aantallen is gemaakt. Het was een gelegenheidsproduct, in samenwerking gemaakt door de smid, de stelmaker en de zadelmaker op een dorp.

De stelmaker vervaardigde het plankje (de voetstapel) en verkreeg de vorm door het hout te verwarmen en vervolgens in model te buigen (zoals dat ook gebeurde met de spanten van een schip). Een methode die alleen in de provincie Groningen werd toegepast.

De smid smeedde het ijzerwerk voor de schaats, afgewerkt met een koperen eikel als zijn persoonlijk kenmerk. De zadelmaker tenslotte droeg zorg voor het leerwerk. Het hele maakproces was puur handwerk en heeft zich in Groningen nooit ontwikkeld tot iets wat ook maar lijkt op een industrie.

De hoge voorkant van de schaats doet denken aan de boeg van een schip. In de volksmond heette dit type schaats dan ook ‘schippersschaats’ en dankzij die hoge voorkant ging je er eenvoudig mee door brokjes los ijs.