De Fraeylemaborg is, net als veel andere landhuizen, ingericht alsof de familie die het bewoont tijdelijk elders is. Op visite bij een neef, een bezoekje aan een kuuroord of op een buitenlandse reis. En toch mist er iets. Iets dat verraadt dat het hier een museum betreft en niet langer een plek waar echt wordt gewoond...

Het zijn de authentieke huisluchtjes die ontbreken. Gelukkig zijn er de foto's en verhalen die het woonverleden weer kunnen oproepen. Rond 1900 zijn in de Fraeylemaborg upstairs en downstairs nog strikt gescheiden. De familie Thomassen à Thuessink van der Hoop van Slochteren bewoont de begane grond en de bovenverdieping. Het personeel, in die tijd zo’n vier kamermeisjes en een kokkin, woont en werkt beneden.

Bij de ingang naar de borgkeuken hangt een bellenbord met kamernummers. Wordt er van boven aan een schellekoord getrokken, dan rept een van de kamermeisjes zich naar de betreffende kamer. Is het de Daagsche Kamer, dan treft ze daar vaak de gezinsleden aan. Rond 1900 is dat de weduwe Van der Hoop met haar vijf jongvolwassen kinderen. Het is de huiskamer van de borg. Men leest er, doet aan handwerken, musiceert of speelt een spelletje.

In het vertrek zitten veel ramen, die een magnifiek uitzicht geven op de tuin, de binnenplaats en het voorterrein. Aan de muren hangen kostbare schilderijen maar ook eenvoudige familieportretten en foto’s. Een huiselijkheid zoals je die in 1900 in tal van woningen kon aantreffen, maar toch heel zelden in de setting van een statige borg.