‘Daar was laatst een meisje loos’, ‘hoog op de gele wagen’ en ‘waar de blanke top der duinen’. Generaties Tolberter schoolkinderen hebben deze en andere liedjes gezongen onder begeleiding van meester Tuintjer en zijn viool.

Was de zangles begonnen, dan haalde meester Tuintjer liefdevol en behoedzaam zijn viool uit de vioolkist. Na het stemmen en een paar keer strijken was het tijd voor muziek en gezang.
Meester Tuintjer (1899) was een schoolmeester van de oude stempel. Hij had op de kweekschool geleerd viool te spelen. Dat hoorde in die tijd bij de onderwijzersopleiding en was voor het begeleiden van de zangles. Dat niet alle kinderen van vioolmuziek hielden getuigt het feit dat de viool van meester Tuintjer door sommige kinderen werd aangeduid met ‘jammerhout’…

Thuis werd de vioolmuziek wel door iedereen gewaardeerd, en samen met ‘juffrouw’ Tuintjer (de vrouw van de meester was altijd ‘juffrouw’) vormden zij een duet van viool en piano, want juffrouw Tuintjer was een bedreven pianiste.
Iedereen hoopt natuurlijk zomaar iets kostbaars in handen te krijgen. En wat blijkt? Aan de binnenkant van de kast van de viool, staat iets dat je zou kunnen lezen als 'Stradivarius'. Maar na inspectie door een deskundige blijkt het helaas geen viool van de beroemde vioolbouwer. Het is een ‘pseudo-Stradivarius’. Niettemin is het een dierbare viool met een lange geschiedenis gezellige muzikale momenten in de woonkamer en de zangles in de klas.