Er zal heel misschien hier of daar nog een hoogbejaarde boer of boerin zijn die kan vertellen van de tijd dat er in en om de boerderij zonder machines werd gewerkt. Geen geraas van een tractor, geen Hilversum 3 schallend over de deel of door de stallen, geen herrie van een sorteer- of zeefmachine. Voorbij is die tijd waarin slechts de geluiden van de natuur zich lieten horen.

De afgebeelde zeef van Boerderijmuseum Duurswold, de oudste zeef in het museum, dateert uit die tijd: 1849. Ze werd gebruikt om granen te schonen. Het zeefgedeelte is opgebouwd uit een aantal plankjes, waarin openingen zijn gemaakt die de granen doorlaten, die vervolgens op een ‘zaadkleed’ vallen. Het grovere stro blijft op de zeef liggen en moet handmatig verwijderd worden. Later wordt deze met andere zeven verder geschoond.

Het zeven zelf was, net als alle werkzaamheden in die tijd, handwerk. De zeef werd door twee personen vast gehouden en heen en weer bewogen. Ook werd ze wel aan touwen opgehangen. In een schommelbeweging kon ze dan door één persoon worden bediend.

Een en ander moet een prachtig beeld hebben opgeleverd van ritmisch bewegende lichamen, armen, zeven en touwen. Beleefde men vreugde bij het werk? Werd er op de maat een lied bij gezongen? De oogst was immers binnen. Er viel iets te vieren, er viel iets te zeven. We weten het niet. De stemmen van toen zijn allang verstomd. Wat rest is die zeef van 1849…