Uniek in de kerk van Middelbert zijn de laatmiddeleeuwse kepervormige kaarsnisjes die in de muren zijn uitgespaard, met daarboven in secco (een op een droge kalklaag aangebrachte) schildering van vijf wijdingskruisen. Deze tekens, ook wel bisschops- of apostelkruisen genoemd, hebben in de dertiende eeuw dienst gedaan bij de inwijding van het gebouw.

De nisjes waren waarschijnlijk in gebruik als plaats om kaarsen (apostellichten) te branden bij de wijdingskruisen. De romanogotische Martinuskerk van Middelbert is gebouwd in de dertiende eeuw. In de eeuwen erna is de kerk ingrijpend gewijzigd. De dakruiter dateert uit de zeventiende eeuw en de gehele westgevel is in de achttiende eeuw vernieuwd, evenals het koor van de kerk. Ook de spitsboogvensters van de kerk dateren uit deze periode. Het kerkmeubilair inclusief de kansel is aangebracht in de achttiende eeuw. Het kerkorgel is in 1822 gebouwd door de uit Duitsland afkomstige en in Groningen gevestigde orgelbouwer Johannes Wilhelmus Timpe.

Bij de laatste restauratie in de zeventiger jaren van de twintigste eeuw is een in 1905 aangebrachte pleisterlaag verwijderd.