Opgebouwd uit bakstenen en resten tufsteen staan de aan Laurentius gewijde kerk en de vrijstaande toren op een verhoogd kerkhof. De Laurentiuskerk in Baflo is een oude kerk; het oudste gedeelte van de kerk is te dateren rond 1150-1200. De eerste melding van ‘Sunte Laurencius’ als ‘patroen to Bafflo’ komt uit 1454.

De Laurentiuskerk was toen een belangrijke kerk, namelijk de ‘mater ecclesia’ van de proosdij Baflo, één van de zes proosdijen van de Ommelanden. De toren is ongeleed en heeft een zadeldak met dakruiter. Vermoedelijk werd de toren in de zestiende of zeventiende eeuw ongeveer zeven meter verhoogd tot de huidige afmetingen. In de dakruiter op de toren zit een klein klokje om de schafttijd aan te geven; het ‘zoep’mbrij’ klokje, genoemd naar de karnemelkse pap die men tijdens de schaft at. Ooit was de toren in gebruik als gevangenis; op de begane grond is nog een cachot aanwezig.

Het interieur is gevuld met banken uit de late negentiende eeuw. De preekstoel uit 1792 werd in 1947 door brand verwoest en vervangen door een uit Engelbert afkomstige kansel uit het midden van de zeventiende eeuw. Op het ornament onderaan de kuip zijn bijzondere versieringen te zien: ‘geteld geld’. Op een balustrade over de gehele breedte van de kerk staat het kerkorgel dat in 1876 werd gebouwd door Roelf Meijer.

Verder bevinden zich in de kerk onder anderen een offerblok en acht metalen schilden van de grafkisten van het geslacht Jarges. In de kerk ligt een aantal grafzerken; de oudste is van Jacob Halsema (overleden in 1587).