De hellebaarden. Ze behoren nog altijd tot de standaarduitrusting van de Zwitserse Garde in Vaticaanstad en geven een sinister accent aan de verder wat carnavaleske kleding van de oorspronkelijke huursoldaten.

Een hellebaard is een houw- en stootwapen uit de Middeleeuwen dat bestaat uit een lange houten stok met een ijzeren punt, en daaronder, tegenover elkaar geplaatst, een bijl en een haak. Een soldaat die bewapend is met een hellebaard wordt een hellebaardier genoemd.

Dat de hellebaard een effectief wapen is blijkt wel uit beschrijvingen die melden dat "ros unde man diu beide" werden doorkliefd. De verwondingen die met dit wapen kunnen worden toegebracht zijn erg groot. Een goed geoefende infanterist bouwt bij een flinke zwaai met de lange stok een behoorlijke kinetische energie op. Bij een treffen met de bijlzijde zal deze vaak dwars door een harnas heen gaan. De haakkant daarentegen is bijzonder effectief tegen de paarden zelf. Hiermee kon relatief makkelijk de achillespees net boven de hoef geraakt worden, waardoor het paard met de ruiter ten val kwam.

De hellebaarden van de Oudheidkamer dateren van het begin van de Vrijheidsoorlog (1566) tot de Munsterse Oorlogen (1672).