“Elsje! Tijd om op te staan! Mevrouw verwacht haar waswater. Kom, niet treuzelen!” Een diepe geeuw, nog even uitrekken en een moment later schiet Elsje in haar huismuiltjes. Een plens koud water in het gezicht, snel een hap brood en dan zit ze op haar hurken voor het fornuis. Ze schikt het hout, strijkt een waslucifer af en na tien minuten knapt er een stevig vuur.

De grote ketel gaat op de kachel en even later gaat Elsje met een kan heet water de trap op naar de slaapkamer van mevrouw. In de hoek van de oude borgkeuken zit een fraaie achttiende eeuwse pomp, met twee grote en twee kleine koperen kranen. Aan de zijkant bevinden zich de pompzwengels. Als je die stevig op en neer beweegt, komt het water omhoog en kan je één of meer emmers vullen. De kamermeisjes begonnen al vroeg met het aansteken van het grote fornuis en zorgden dat er flink wat heet water is. Dat brachten ze naar alle slaapkamers, in kannen met een draagbeugel. Had de familie zich gewassen en aangekleed, dan haalden de kamermeisjes het vuile water weer op. Elke dag weer, week na week, maand na maand, jaar na jaar.

Terwijl veel huizen in de omgeving al waterleiding hebben, vindt de borgvrouwe van Fraeylema dat rond 1960 nog steeds niet nodig. Al die moderne fratsen! Zelfs de boerderij op het voorterrein heeft al eerder stromend water dan de borg zelf. Maar als Mevrouw een paar weken op reis is, leggen de personeelsleden stiekem een leidinkje door de borggracht…